Mieszko I, z dyn. Piastów, ur. ok. 935(?), zm. 25 V 992, książę polski, syn Siemomysła (według tradycji spisanej ok. 1115), ojciec m.in. Bolesława I Chrobrego i Świętosławy (Sygrydy); rozpoczynał panowanie jako władca Wielkopolski, Łęczyckiego, Sieradzkiego, Kujaw, Mazowsza, a zapewne i Pomorza Gdańskiego. Mieszko I zawarł sojusz z Czechami, 965 ożenił się z księżniczką czeską Dobrawą i 966 przyjął chrzest, co zapoczątkowało budowę organizacji kościelnej w Polsce. Jako sojusznik cesarza Ottona I Wielkiego 967 pokonał Wieletów i opanował część Pomorza; 972 pokonał pod Cedynią margrabiego łużyckiego Hodona, przeciwnika w walce o Pomorze Zachodnie; 979 odparł wyprawę na Polskę cesarza Ottona II; śmierć Dobrawy 977 rozluźniła związki polsko-czeskie i ok. 990, wspomagany posiłkami cesarskimi, opanował Śląsk i Małopolskę; w tym samym czasie dla umocnienia swych zdobyczy Mieszko I oddał się pod protekcję papieską (Dagome iudex). Przed śmiercią podzielił kraj między Bolesława I Chrobrego, syna Dobrawy i małoletnich synów z drugiego małżeństwa (979 lub 980) z Niemką Odą; jako pierwszy z władców polskich włączał się w rozgrywki wewnątrzniemieckie i do polityki europejskiej.
Treść biogramu pochodzi z bazy wiedzy WN PWN, zobacz także: Encyklopedia PWN (http://encyklopedia.pwn.pl), Słowniki języka polskiego (http://sjp.pwn.pl), i Słowniki obcojęzyczne (http://translatica.pl).